Η επίσκεψη δεν έγινε στην Καστανιά Ημαθίας αλλά στην Παναγία Σουμελά μην κρυβόμαστε…. του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη

Μια επίσκεψη στην Καστανιά του Βερμίου είναι έργον θεάρεστον και πραγματικά μια προσωπική απόλαυση διότι ακόμη και με τις πολιτισμικές καταστροφές που υπέστη το χωριό από τους νεοάποικους παραμένει πανέμορφο. Εκεί από πάνω είναι και η Παναγία Σουμελά..Όχι τυχαία όπως θα διαπιστώσετε. Όταν όμως δεκαπενταύγουστο κι όχι στις 23 στα εννιάμερα πας στη Σουμελά δεν κρύβεται το γεγονός με την αναφορά στο όμορφο χωριό, που πολύ περισσότερο αγνοείς και κάποια βασικά του χαρακτηριστικά. Ένα χωριό χωρίς ρεύμα μέχρι και το 70 περίπου, καθαρόαιμο εθνικά, όλοι από τα χωριά της Σάντας και μάλιστα από τους πιο σκληρούς πόντιους.

Μπάρμπα Γιάννης Πασσαλίδης σαντετες γιατρός, πρόεδρος της ΕΔΑ, γνήσιος αγωνιστής της αριστεράς και μεγαλειώδης στη σκέψη και την λατρεία του για την ελευθερία.

Εμένα δε με τρόμαξαν ο Λένης και ο Στάλης θα με τρομάξει ο Μπριλάκης;;; ήτανε μια από τις εκπληκτικές ρήσεις του σοφού γέροντα. Μάλιστα επειδή τον είχε για μεταφορέα της επίσημης γραμμής από το εξωτερικό και το ΚΚΕ, τον έλεγε το κοτί (δηλαδή το κουτί δηλαδή το ράδιο όπου άκουγε τη φωνή της αλήθειας).

Παρακολουθούσες την πορεία του στα καφενεία του χωριού ή στις βρύσες ανάλογα με το που βρίσκονταν τα πολλά σβησμένα σπίρτα, που άναβαν διαρκώς την πίπα, που είχε γίνει συνεχεία των χειλιών του.

Να φυλάξεις σαν τα μάτια σου την ΕΔΑ και την ευρύτητα της, του είχε δώσει παραγγελία, συμβουλή και πρόταση ο μεγάλος Παλμίρο Τολιάτι, μέγας θαυμαστής του εγχειρήματος της εδούς και του εκλογικού αποτελέσματος του 58. Κάποιοι όμως το επιβουλεύονταν και το ποσοστό και την αίγλη του ευρύτερου φορέα της αριστεράς που συγκροτήθηκε ποτέ στη χώρα. Κι εκεί πάνω στην Καστανιά, ο Φίλωνας Κτενίδης, επίσης γιατρός, επίσης σαντέτες μα συντηρητικός πολιτικά, με τη βοήθεια του Πασσαλίδη και των άλλων οικογενειών του χωριού έκτισε το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά.

Δεν ιστορώ, αλλά αναπολώ τις κουβέντες κυρίως με τον Παύλο Τσάτσα, επίσης βουλευτή των εσέρων και στην Ελλάδα, για πολλά χρόνια, συνεργάτη του Προέδρου. Για τα λάθη και τις ολιγωρίες των προυχόντων, τόσο κατά τη διάρκεια της ρώσικης κατοχής, όσο και στα επόμενα χρόνια μέχρι την καταστροφή. Και σήμερα ηρωοποιούμε εκείνους που θα έπρεπε να έχουν ελεγχτεί για τις συμπεριφορές και τις πρακτικές τους.  Αλλά μέχρι τότε τίποτε δεν έδειχνε ότι οι χουντοθρεμμένοι διαχειριστές θα έκαναν πλην του επιχειρηματικού ελέγχου και παρεμβάσεις στην πολιτική.Το ότι θα τολμούσαν δηλαδή οι χουνταίοι να βγάλουν γλώσσα και μάλιστα σοσιαλίζουσα. Όλο αυτό το πανηγύρι εθνολατρείας και αθλίας εκμετάλλευσης της ιδιαιτερότητας του ποντιακού πληθυσμού, ξεκίνησε από την πρώτη επίσκεψη του Παπανδρέου εκεί στο μοναστήρι, που το κυβερνούσαν χουνταίοι αναβαπτισμένοι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ που λέγονταν πασοκ και γιατί παρά πολλοί ποντιακής καταγωγής βουλευτές του πασοκ θαθελαν να κολυμπήσουν στην πισίνα των ποντιακών ψήφων. Έπεσαν εκατομμύρια για την υπόθεση αυτή, για την δήθεν θεωρητική της τεκμηρίωση, για την τυχοδιωκτική συμπεριφορά και θεσμοθέτηση του Βενιζέλου, την εποχή του χαμού για την δήθεν επέτειο του «ολοκαυτώματος», σε ημερομηνία που δεν σημαίνει τίποτε απολύτως διότι ήταν απλώς, η απόβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες τουλάχιστον εκείνη την ημερομηνία και τις επόμενες βδομάδες. Την ιδία επέτειο που την είχαν ορίσει ως ημέρα εκκίνησης του «απελευθερωτικού» αγώνα του οι τούρκοι, ο ίδιος ο Κεμάλ την υποβάθμισε σε γιορτή για τη νεολαία και τη νέα γενιά.

Και βρήκε η αριστερά να κάνει την εμφάνιση της στο πανηγύρι και να εκστομίσει πράματα και θάματα για τα δίκαια του ποντιακού έθνους και τη διεθνή αναγνώριση και, και, και…. Μεγάλη γαρ η πισίνα των ψήφων της ποντιακής αλυτρωτικής σκέψης που διάφοροι δήθεν καθηγητές και άλλοι, προωθούν.

Να μην πω τίποτε για το ότι αγνοήθηκε έστω και ως συμβολισμός, μια απλή επίσκεψη στο σπίτι του μπάρμπα Γιάννη, αλλά σήμερα ήταν τα εγκαίνια του μουσείου στο γενέθλιο οίκο του Κεμάλ.

Έστω και ως κίνηση ισορροπίας χάθηκε ο κόσμος να πάει κάποιος εκπρόσωπος;;;;